برای آن‌که جسمی سماوی در سرسوی ناظر دیده شود یا به عبارت بهتر از سرسوی ناظر عبور کند، میل آن جسم باید برابر عرض جغرافیایی ناظر باشد. (این موضوع با استفاده از هندسه دبیرستان قابل اثبات است).
مدار ماه به دور زمین در صفحه‌ای قرار دارد که ۵/۱۵ درجه با دایره‌البروج فاصله دارد و به همین دلیل، میل ماه در آسمان بین ۲۸/۵+ و ۲۸/۵ – درجه تغییر می‌کند.
با توجه به این دو نکته می‌توان متوجه شد در محدوده‌ای از زمین که نزدیک به منطقه‌ی استوایی زمین است، ماه می‌تواند در سرسوی ناظر قرار بگیرد. اما با توجه به موقعیت جغرافیایی کشور ایران، ماه فقط در جنوبی‌ترین نقاط ایران (مانند جزیره ابوموسی) می‌تواند در سرسو دیده شود و در دیگر نقاط کشور در ارتفاع پایین‌تری مشاهده می‌شود. البته ساکنان نواحی جنوبی کشور می‌توانند وقتی عرض دایره‌البروجی ماه مثبت است، ماه را نزدیک به سرسو مشاهده کنند.
