پنج ناگفته از منظومه‌ی شمسی، دُم پلوتو (بخش پایانی)

تا همین چند ماه پیش دانش ما از سیاره‌ی کوتوله‌ی پلوتو بسیار ناچیز بود. اما پس از رویارویی کاوشگر «افق‌های نو» با آن دانستیم این سرزمین سرد و دور افتاده ساختاری پیچیده‌تر از یک جسم سراسر یخ‌زده و مرده در خود جای داده است. فرایند دریافت تصاویر و داده‌ها ارسالی از کاوشگر «افق‌های نو» همچنان ادامه دارد و مرز دانش ما از پلوتو رو به افزایش است.

در هنگام بررسی آخرین داده‌های رسیده  آشکار شد نزدیک به یک‌‌ساعت و اندی پس از گذر تاریخی کاوشگر «افق‌های نو» از کنار پلوتو، ابزارهای این کاوشگر «حفره‌ای» در جریان توده‌ی باد خورشیدیِ نزدیک پلوتو ثبت نموده‌اند. حفره‌ای نابجا و پرسش‌برانگیز. واکاوی بیشتر نشان داد این ناحیه در که سوی مخالف خورشید نسبت به پلوتو  آرایش گرفته‌ است با جریانی از پلاسما (حالت چهارم ماده یا همان گاز یونیزه شده) پر شده است. اندکی پس از روشن شدن ماهییت این حفره دانشمندان به زوی دریافتند سرچشمه‌ی پراکَنش آن به هواکره‌ی پلوتو بازمی‌گردد.

با آگاهی به این دانش که بیشتر جو پلوتو از گاز نیتروژن پر شده است می‌توان پیوندی سنجیده بین هواکره‌ی پلوتو و توده‌ی پلاسمای مورد بحث ایجاد کرد. ملکول‌های نیتروژن با پرتوی فرابنفش خورشید برانگیخته‌ می‌شوند و سپس با واکنش همزمان «باد‌های خورشیدی» و «توانِش پایین میدان مغناطیسیِ پلوتو» از هواکره‌اش ربوده می‌شوند. دستامد این فرایند در پلوتو پدیدار گشتن دُمی به درازای ۷۷ الی ۱۰۹ هزار کیلومتر است.

به خوبی نمایان است نبود یک میدان مغناطیسی قدرتمند در پلوتو به آرامی موجب فرار حجم توجه‌پذیری از گاز‌های هواکره‌‌اش شده و از سویی نیز موجب پدیدار گشتن دُمی نزدیک‌ به ۴۰ برابر قطرش گشته است.